Najstarszym klasztorem w Kętach jest klasztor franciszkanów powstały z inicjatywy chorążego krakowskiego Andrzeja z Żydowa Żydowskiego. W 1699 r. otrzymał on od władz Kęt zezwolenie na budowę, a król August II Mocny nadał stosowny przywilej fundacyjny.
Autor monografii kęckiego klasztoru ks. Maurycy Wilczyński (Klasztor OO. Reformatów w Kętach. Monografia (ze źródeł domowych), Kraków 1893, s. 17-18) pisał:
Nigdzie nie było potrzebniejsze zgromadzenie zakonne, jak w tej okolicy. Trzeba się przenieść wstecz o dwa wieki, i obejrzeć, jakie tu były stosunki, obyczaje i ludzie. Do okoła rozsiadła się herezyja, jak to: Kalwini i Lutrzy; – niedalecy górale na wpół zdziczali, oddani byli pijaństwu, rabunkom i mordom; – nadto walka narodowa, językowa, tu chyba pierwsze odbywały próby. Bystry umysł i gorąca miłość Ojczyzny, natchnęła Andrzeja Żydowskiego, że obrał ten kąt dla nowych szermierzy duchownych Boga i ludzkości, która tak bardzo potrzebowała tu ratunku.
Pierwsi zakonnicy przybyli do Kęt już w 1700 r. W 1714 r. barokowy kościół klasztorny pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia NMP został konsekrowany przez ówczesnego biskupa krakowskiego Kazimierza Łubieńskiego (więcej o historii klasztoru tutaj).
